Gerçek (Teorik) Bir Performans Çatışması
AMD ve Intel, CPU’larına daha fazla işlemci çekirdeği yerleştirmeye başladığından beri, paralelleştirme sayesinde potansiyel performans, tek çekirdekli CPU’ların kral olduğu zamanlarda olduğundan daha hızlı arttı. O zamanlar, işleri hızlandırmanın tek yolu daha yüksek frekansları zorlamak ve saat başına performansı artırmaktı. Şimdi, bir geliştiricinin birden fazla çekirdekten yararlanmak için uygulamasını optimize etmesi gerekiyor. Ancak bunu yapmak, daha önce mümkün olmayan ölçeklendirmeyi mümkün kılar.
Hepimiz, daha gelişmiş üretim teknolojilerinin CPU başına daha fazla çekirdeğin yolunu açtığını ve saat hızlarının da yavaş yavaş arttığını biliyoruz. Ancak AMD ve Intel, her bir çekirdeğin belirli bir frekansta sunabileceği performansı nasıl geliştirdi? Tek bir çekirdeği aynı hızda karşılaştırırsanız, bugünün CPU’ları beş yaşındaki Core 2’den daha hızlı mı? Her iki şirketten de 16 farklı işlemci aldık ve her biri 3 GHz’de çalışan en yeni kıyaslama paketimizi çalıştırdık. Bu hikaye, son beş yılda tanıtılan yapay olarak oluşturulmuş tek çekirdekli CPU’lar arasında çok deneysel bir çatışma olarak kabul edilen çoğu insanın nasıl yaptığını inceliyor.
Ön Koşullar ve İşlemciler
Bu makaleye hazırlanırken, kıyaslama için elimizdeki işlemcilere bakmamız gerekiyordu. Tabii ki, AMD’nin ve Intel’in dört ve altı çekirdekli en yeni ürünlerini dahil etmek istedik. Ayrıca daha fazla sayıda çift çekirdekli ürünü dahil etmenin önemli olacağını düşündük. Sonuçta, Athlon 64 X2 ve Pentium 4’ün ormanı yönetmesinden bu yana çok şey değişti. Seçimimiz, iki, dört ve altı çekirdekli birinci ve ikinci nesil Core işlemcilerin yanı sıra Phenom II, Athlon II ve Athlon 64 X2 modellerini içerir.
BIOS’ta çekirdek kullanımını gerçekten sınırlamak istiyorsanız, böyle bir iş için anakart bulmak gerçekten zor. Her bir CPU arayüzü için aktif çekirdek sayısını değiştirmemize izin verecek bir tane bulmadan önce birçok potansiyel denek denemek zorunda kaldık. BIOS’ta işlem çekirdeklerini devre dışı bırakmanın onları fiziksel olarak kapatacağından emin olamadığımız için güç tüketimini ölçmekten kaçındık.
3 GHz Savaşı
Her işlemciyi varsayılan saat hızında çalıştırsaydık, bu karşılaştırma pek anlamlı olmazdı. Aktif çekirdek sayısını bir ile sınırlamanın yanı sıra, her bir çipin frekansını da 3 GHz’e kilitledik. Ayrıca Cool’n’Quiet ve SpeedStep gibi tüm güç tasarrufu mekanizmalarını ve Turbo Core ve Turbo Boost gibi performans artırıcıları kapattık. Sonuç olarak, her bir CPU’yu test etme koşullarının aynı olduğundan emin olabiliriz. Sadece iki istisna var. Clarkdale ve Lynnfield tabanlı çiplerimiz 2.93 GHz’de çalışıyor. Temel saatleri ve çarpanları değiştirerek 3 GHz’e ulaşabilirdik ama bu sonuçları değiştirirdi. 66 MHz’i kaybetmek elbette ölçülebilir, ancak büyük resmi değiştirmemeli.
