Xeon E5-2687W: zastąpienie najlepszego czymś lepszym
Po prawie 14 latach pisania o technologii, myślę, że mogę śmiało powiedzieć, że zawsze będę czerpał radość z zdobywania najnowszego sprzętu, testowania go w ten i inny sposób oraz przekazywania własnych wrażeń ludziom, którzy podzielają moją pasję.
Chociaż komponenty zorientowane na gry przyciągają najwięcej uwagi na tej stronie, zdecydowanie entuzjaści nie mogą pomóc, ale także ekscytują się sprzętem bardziej zorientowanym na IT. Być może masz Phenom II X6 w swoim pudełku do gier, ale jest spora szansa, że dołączyłeś do milionów czytelników, którzy byli ciekawi chłodzonego wodą urządzenia Quad-Opteron, które Puget Systems zbudował w What Does A 16 000+ PC Look Like, Tak czy siak?
Dzisiejsza historia prowadzi nas podobną ścieżką. Oceniliśmy już całą rodzinę procesorów Core i7-3000 opartych na Sandy Bridge-E w recenzji Intel Core i7-3960X: Sandy Bridge-E i X79 Express oraz Intel Core i7-3930K i Core i7-3820: Sandy Bridge-E , Taniej. Wiemy, że Intel do pewnego stopnia wykastrował wszystkie te procesory zorientowane na komputery stacjonarne — możemy nigdy nie mieć pewności, czy osiągnąć określone cele w zakresie mocy z przyjaznymi dla klienta częstotliwościami taktowania, czy też łatwiej rozróżnić części serwerowe.
Ale teraz mamy dostęp do pełnej wersji Monty, oznaczonej jako Xeon E5, dla serwerów jedno-, dwu- i czteroprocesorowych.
Poznaj Sandy Bridge-EP
Intel wykorzystuje ten sam kawałek krzemu do obsługi procesorów z serii Xeon E5s i Core i7-3000. Jak wiemy, Core i7 posiada sześć rdzeni i 15 MB współdzielonego L3. Ale w rzeczywistości kość zawiera osiem rdzeni i 20 MB pamięci podręcznej ostatniego poziomu.
Modułowość tego projektu jest możliwa dzięki tej samej koncepcji magistrali pierścieniowej wprowadzonej po raz pierwszy w procesorach Intel drugiej generacji: Przegląd Sandy Bridge ponad rok temu (dokładniej, Xeon 7500 były pierwszymi procesorami Intela z magistralą pierścieniową, ale nigdy nie testowaliśmy ich). Masz rdzenie, kontrolę PCI Express, łącza QPI i czterokanałowy kontroler pamięci, a wszystko to z przystankami wokół pierścienia. Ponieważ każdy rdzeń jest powiązany z 2,5-MB wycinkiem pamięci podręcznej L3, stosunkowo łatwo jest manipulować specyfikacją matrycy, aby stworzyć dużą liczbę produktów pochodnych o wydajności, która skaluje się w górę i w dół w przewidywalny sposób.
W przypadku produktu takiego jak Core i7-3960X Intel po prostu odciął dwa rdzenie i odpowiadające im 2,5 MB pamięci podręcznej. Ale L3 można nawet bardziej szczegółowo dostosować. Kilka modeli Xeon E5 ma 2 MB/rdzeń, demonstrując szczegółowość do 512 KB fragmentów.
Dziś możemy przetestować Sandy Bridge-EP (dla wydajnej wydajności) w jej najpotężniejszej formie: Xeon E5-2687W — procesor tylko do stacji roboczej o mocy 150 W, który może pochwalić się wszystkimi ośmioma fizycznymi rdzeniami, pełną 20 MB pamięci podręcznej, dwoma 8 łączy GT/s QPI, 40 linii wbudowanego PCIe trzeciej generacji i czterokanałowy kontroler pamięci obsługujący DDR3-1600. Wyprodukowany przy 32 nm, ten wysoce zintegrowany SoC składa się z 2,27 miliarda tranzystorów umieszczonych na masywnej matrycy o powierzchni 434 mm².
Maksymalna częstotliwość Turbo Boost wynosząca 3,8 GHz sprawia, że Xeon E5-2687W jest nieco wolniejszy niż Core i7-3960X, który osiąga 3,9 GHz w zastosowaniach o niewielkiej liczbie wątków. Jednak podstawowa częstotliwość 3,1 GHz wypada korzystnie w porównaniu z zegarem -3960X 3,3 GHz w bardziej wymagających obciążeniach, dzięki przewadze dwóch rdzeni Xeona.
Chociaż Xeon zawiera więcej pamięci podręcznej, zachowuje ten sam stosunek jednego rdzenia do 2,5 MB, co Core i7, a nawet większość innych modeli Xeon E5.
Inną zauważalną różnicą między jednoprocesorowymi Core i7s/Xeon E5-1600s a wieloprocesorowymi platformami Intela jest ekspozycja QPI. Kiedy Intel zastąpił procesory oparte na Gulftown na Sandy Bridge-E, jednocześnie przeszedł z trzyczęściowych platform (procesor, mostek północny i południowy) na układ dwuchipowy (CPU, koncentrator kontrolera platformy), eliminując koncentrator I/O odpowiedzialny za hosting połączeń PCI Express. Połączenie między procesorem a mostkiem północnym, wcześniej obsługiwane przez QPI, zostało zerwane. Dzięki PCIe wbudowanemu bezpośrednio w Sandy Bridge-E, komponent mostka południowego można podłączyć bezpośrednio do procesora za pomocą interfejsu Direct Media Interface podobnego do PCI Express. Dlatego QPI jest całkowicie nieaktywne na Sandy Bridge-E.
Systemy wielogniazdowe nadal jednak potrzebują go do komunikacji między procesorami. Procesory Sandy Bridge-EP są wyposażone w dwa łącza QPI. W konfiguracjach 2S oba są używane do przesyłania danych tam iz powrotem między gniazdami. Gdy w grę wchodzą cztery procesory, tworzą one więcej okręgu, łącząc każdy żeton z prawej i lewej strony. Intel majstruje przy szybkości przesyłania danych QPI jako funkcji wyróżniającej, ale podczas gdy Xeon 5600 osiągnął szczyt 6,4 GT/s, dając 25,6 GB/s na łącze, najwyższej klasy Xeon E5s obsługuje łącza 8 GT/s, zwiększając przepustowość do 32 GB/s na łącze. Oczywiście w stacji roboczej 2S, takiej jak nasza, 64 GB/s łącznej przepustowości QPI to bardzo duża przesada. Cieszymy się jednak, że czasy wąskich gardeł związanych z autobusami FSB już minęły.
Oprócz liczby rdzeni, pamięci podręcznej ostatniego poziomu i QPI, Sandy Bridge-EP jest architektonicznie podobny do Sandy Bridge-E. Obsługa AVX, AES-NI, Turbo Boost drugiej generacji, Hyper-Threading — wszystkie te znajome funkcje są uwzględnione.
Jedyną inną różnicą jest to, że czterokanałowy kontroler pamięci Sandy Bridge-EP obsługuje dublowanie, korekcję danych pojedynczego urządzenia i lockstep. Wszystkie trzy były również dostępne w Xeon 5500/5600, ale cały trzykanałowy układ kontrolerów pamięci wymagał kompromisów. Teraz możesz wykonać kopię lustrzaną dwóch kanałów i przywrócić działanie po awarii w każdym z nich. Brawo dla ładnych, okrągłych liczb.
